مقالات فن بیان

یکی از بهترین هدایایی که می‌توانیم به فرزندان خود بدهیم، زمانی برای بازی کردن است. هم اینکه به همراه آن‌ها بازی کنید و هم اینکه آن‌ها قارد باشند به تنهایی بازی کنند، اهمیت دارد. اما یافتن وقت کافی برای این کار، برای بسیاری از والدین دشوار است مخصوصاً برای والدینی که هر دو شاغل هستند و وقت کافی برای چنین اموری ندارد. در این مطلب می‌خواهیم بگوییم که چرا بازی کردن بسیار مهم است و امری نیست که اختیاری باشد. همراه دانشگاه زندگی باشید.

بازی کردن این قدر در توسعه شخصیتی بچه‌ها اهمیت دارد که کمیته سازمان ملل متحد، برخورداری از آن را حق اولیه هر کودکی دانسته است. بازی کردن برای بچه‎‌ها یا داشتن وقت کافی و مناسب برای بزرگ‌ترها، برای سلامت شناختی، فیزیکی، اجتماعی و احساسی، بسیار مهم است و حتماً باید به آن توجه شود. البته باید اشاره کنیم که بازی کردن به عنوان یک خانواده و در کنار یکدیگر، موجی از شادی و عشق و ارتباط عاطفی عمیق را به وجود می‌آورد.

بازی کردن برای سلامت مغز مهم است: 75 درصد توسعه مغزی پس از تولد فرزند رخ می‌دهد، یعنی مابین تولد تا 20 سالگی. بازی کردن در کودکی، باعث تحریک مغز و ایجاد ارتباط گسترده میان سلول‌های مغزی می‌شود. این موضوع باعث می‌شود مهارت‌های حرکتی کودک مانند راه رفتن، دویدن، پریدن و حرکات دیگر، توسعه پیدا کنند. بازی کردن در دوران نوجوانی موجب می‌شود ارتباطات مغزی حتی بیشتر از قبل توسعه یابد، به ویژه در لوب جلویی مغز که مرکز نقشه‌ریزی و تصمیم‌گیری است. بنابراین سود این کار، در آینده‌ی فرد مشخص می‌شود.

بازی موجب برانگیخته شدن خلاقیت و تخیل می‌شود: تحقیقات نشان می‌دهند، کودکانی که در برای استفاده از تخیل تشویق شده‌اند، در دوران بزرگسالی از خلاقیت بیشتری برخوردار هستند. قطعاً این مورد در هنر بسیار اهمیت دارد، اما خلاقیت فقط به موضوعات هنری مربوط نمی‌شود. زیرا افراد به وسیله خلاقیت می‌توانند راه‌هایی جدید برای انجام کارها و خلق محصولات پیدا کنند و زندگی بهتری داشته باشند.

بازی کردن قابلیت اجرایی و عملی مغز را توسعه می‌دهد: قابلیت اجرایی، مغز ما را قادر می‌سازد تا زمان و توجه خود را مدیریت کنیم، بتوانیم برنامه‌ریزی کنیم و کارها را بر اساس نظم و ترتیب انجام دهیم، جزئیات را به خاطر بیاوریم و متوجه شویم در شرایط مختلف، چه حرفی مناسب است. این قابلیت در دوران کودکی، باعث می‌شود با استفاده از تجربیات گذشته، بر احساسات خود کنترل داشته باشیم و بدانیم در زمان حال، انجام چه کاری بهتر است.

در واقع این قابلیت به کنترل کردن خود و رعایت نظم مربوط می‌شود. همچنین بچه‌هایی که قابلیت اجرایی در آن‌ها توسعه یافته، نتایج بهتری در مدرسه کسب می‌کنند، با دیگران برخورد بهتری دارند و تصمیمات خوبی در زندگی می‌گیرند. باور کنید که بازی کردن، لوب جلویی مغز را تمرین می‌دهد و توانایی آن را بهبود می‌بخشد!

علاوه بر این؛ بازی کردن «تئوری ذهن» کودک را توسعه می‌دهد: تئوری ذهن توانایی قرار دادن خود به جای فردی دیگر است. تظاهر کردن و خود را به جای دیگران قرار دادن، نوعی بازی کردن محسوب می‌شود که در آن، کودک خود را جای افراد دیگر قرار می‌دهد و سعی می‌کند کار آن‌ها را انجام دهد. حضور در این بازی‌ها، نیاز به درک تفکرات و احساسات هم‌بازی‌ها دارد. بنابراین بچه‌هایی که این بازی‌ها را تجربه می‌کنند، حس همدلی بهتری نسبت به افراد دیگر دارند و توانایی برقراری ارتباط‌شان با آن‌ها افزایش می‌یابد.

نقش والدین در بازی کردن و توسعه مهارت‌های فرزند

مهارت‌های ارتباطی، اصلاح احساسات، تفکر انعطاف‌پذیر و قابلیت برقراری ارتباط با دیگران و همچنین جرئت یافتن برای امتحان و کشف چیزهای جدید، کلیدهای داشتن یک زندگی موفق هستند. حالا می‌خواهیم بگوییم که والدین چه نقشی در توسعه این مهارت‌ها دارند.

محصول فن بیان را کلیک کنید

دانشگاه زندگی را با ما دنبال کنید